Θάλασσα κόκκινη

Δυνάμωσε ο καιρός
τα χρόνια δεν μυρίζουν Άνοιξη
και είδα
και άκουσα
και ένιωσα
μπερδεύτηκα και μπέρδεψα
ιστούς και λόγια
και χάρηκα και πόνεσα
και κέρδισα και έχασα

Δυνάμωσε το φως και ούρλιαξα
πάνω σε κάθε κύμα που μ' έλιωνε
τρυφερά
και τ' όνειρο ασπρόμαυρο
θρέφει αξίες και δίνεται
σε μοναξιές που αγκαλιάζουν πάντα
πνοές και δάκρυα λησμονημένα
τα πάντα εκεί
σε είδωλο καθρέφτη
ανυπεράσπιστες αρνήσεις
απουσίες, ακατάληπτες αυταπάτες
επερχόμενος δεσμός η λήθη
μέσα σε μια νύχτα όλη κι όλη

θάλασσα κόκκινη

Άβυσσος

Ακατέργαστος μέσα σε όνειρα
και άδολες επιδιώξεις
ξεκινάς.
Κι αργότερα πως ν’ αποσπαστείς
από ένα βάρος που δεν μπορείς
από συνήθεια
ν’ αφήσεις…

Κινούμενη άμμος
σαν συναισθήματα έρμαια
στην κατανάλωση μιας όποιας
πίστης
βυθίζεσαι σαν περαστικός
στην άβυσσο
εκεί που αρχίζει και τελειώνει
η ζωή.

Στο κενό…

ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΙ ΕΦΤΑΙΞΕ

Για ποια αλήθεια μιλάμε

Πόσες φορές να νιώσει η καρδιά
σαν θάλασσα...
Μονάχα μια φορά η δύναμη σμιλεύει
σαν το θεό την πέτρα.
Κάποτε, η αλήθεια, ήταν Αρετή…
ποιος να θυμάται;
Τώρα, το εύκολο είναι, ύπνος βαθύς,
σαν την επιστροφή στην παιδική ηλικία,
μεσ’ τα σβησμένα φώτα
μιας συνείδησης ανύπαρκτης.
Αλήθεια,
τι έφταιξε
κι έγινε η αλήθεια ψέμα;

Να διαθέτεις τη ψυχή σου και να μη στην επιστρέφουνε

Καφές διπλός στην "Άκρη",
λόγια απλά, μαγικά από υποσχέσεις περασμένες
ήλιος και θάλασσα
δυο αγάπες, δυο μάτια
γεμάτα όνειρα.
Κι έφυγες στα λευκά ντυμένη κι ακουμπισμένη στα κάγκελα της γέφυρας...
όσο χανόσουνα από το οπτικό πεδίο θλιβόμουνα...
"Άλλη μια διαδρομή αδειανή"...
μου είχες ψιθυρίσει την προηγούμενη με ένα δάκρυ που κύλησε και προσπάθησες να κρύψεις:
"έμαθα μόνη να ταξιδεύω" συνέχισες με φωνή που έτρεμε.
Τώρα ξέρω κι ας μην σου το είπα, ότι δεν συνήθισες ποτέ τη μοναξιά κι ας καμώνεσαι πως την αντέχεις μέσα από δάκρια και χαμογέλια, τάχα μου ανέμελα.
Και μάθε: τα δάκρια δεν ξεπλένουν καμιά μοναξιά, ούτε και τη μνήμη...
Καφές διπλός στην "Άκρη"!
και η μοναξιά με πνίγει, για τη ψυχή που της διέθεσα και δεν μου την επέστρεψε...