Να διαθέτεις τη ψυχή σου και να μη στην επιστρέφουνε

Καφές διπλός στην "Άκρη",
λόγια απλά, μαγικά από υποσχέσεις περασμένες
ήλιος και θάλασσα
δυο αγάπες, δυο μάτια
γεμάτα όνειρα.
Κι έφυγες στα λευκά ντυμένη κι ακουμπισμένη στα κάγκελα της γέφυρας...
όσο χανόσουνα από το οπτικό πεδίο θλιβόμουνα...
"Άλλη μια διαδρομή αδειανή"...
μου είχες ψιθυρίσει την προηγούμενη με ένα δάκρυ που κύλησε και προσπάθησες να κρύψεις:
"έμαθα μόνη να ταξιδεύω" συνέχισες με φωνή που έτρεμε.
Τώρα ξέρω κι ας μην σου το είπα, ότι δεν συνήθισες ποτέ τη μοναξιά κι ας καμώνεσαι πως την αντέχεις μέσα από δάκρια και χαμογέλια, τάχα μου ανέμελα.
Και μάθε: τα δάκρια δεν ξεπλένουν καμιά μοναξιά, ούτε και τη μνήμη...
Καφές διπλός στην "Άκρη"!
και η μοναξιά με πνίγει, για τη ψυχή που της διέθεσα και δεν μου την επέστρεψε...