Τρίτη 7 Αυγούστου 2007

Να διαθέτεις τη ψυχή σου και να μη στην επιστρέφουνε


Καφές διπλός στην "Άκρη",
λόγια απλά, μαγικά από υποσχέσεις περασμένες
ήλιος και θάλασσα
δυο αγάπες, δυο μάτια
γεμάτα όνειρα.
Κι έφυγες στα λευκά ντυμένη κι ακουμπισμένη στα κάγκελα της γέφυρας...
όσο χανόσουνα από το οπτικό πεδίο θλιβόμουνα...
"Άλλη μια διαδρομή αδειανή"...
μου είχες ψιθυρίσει την προηγούμενη με ένα δάκρυ που κύλησε και προσπάθησες να κρύψεις:
"έμαθα μόνη να ταξιδεύω" συνέχισες με φωνή που έτρεμε.
Τώρα ξέρω κι ας μην σου το είπα, ότι δεν συνήθισες ποτέ τη μοναξιά κι ας καμώνεσαι πως την αντέχεις μέσα από δάκρια και χαμογέλια, τάχα μου ανέμελα.
Και μάθε: τα δάκρια δεν ξεπλένουν καμιά μοναξιά, ούτε και τη μνήμη...
Καφές διπλός στην "Άκρη"!
και η μοναξιά με πνίγει, για τη ψυχή που της διέθεσα και δεν μου την επέστρεψε...

4 σχόλια:

kostas_patra είπε...

ποτέ αδειανοί οι δρόμοι της αγάπης,
ίσως της υπομονής και της προσπάθειας

και αν στην πορεία δεν άντεξε, έλεος δείξε, πολλοί αυτοί που λιγοψυχάνε επειδή έτοιμοι δεν ήσαν.

ο καφές γλυκόπικρος διπλός, της παρηγοριάς και της θύμησης.
καλώς τον

ενοχες διαδρομες είπε...

@kostas
Τι κι αν είσαι έτοιμος, η αγάπη έτσι ή αλλιώς εύκολα δεν αντιμετωπίζεται, πόσο μάλλον να μην είσαι έτοιμος.

Γεια σου kosta, πρώτε blogόφιλε.

kostas_patra είπε...

και όμως αντιμετωπίζεται, γιατί είναι συμμετοχική διαδικασία, διαδραστική,
κανένας κομπάρσος στη ζωή του πιά.
όποιος δεν είναι έτοιμος να ρισκάρει, ας παίζει κρυφτό με την ευτυχία του και ας τα φυλάει δίπλα στη φωλιά του. το βράδυ θα έρθει και η ευτυχία θα πάει σπίτι της και αυτός θα μείνει μόνος.
γειά σου και σένα, συννένοχε

Μαρινα ..... είπε...

αργησα να μπω...
ηταν δυσκολος Αυγουστος ο φετεινος...
τωρα βεβαια που μπηκα και σε βρηκα αποχωρω εγω απ τους ιστοχωρους...,

θα τα λεμε βεβαια που και που...
να εισαι καλα..
σε ευχαριστω που ηρθες εστω και καθυστερημενο

καλο σου βραδυ....