![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixhLELOHp0obvTPhu0qadYJ3okKnuRygKtViKjateCpODF8ck-VmH7gJVBR-Xjsp2P-RT1dOdWYErz7bW_KNXiEcT_VN1w_50094dwBAcDHgGwc86kkYoaUe0BNhcqWbyWSswjdn2qJjc/s320/%25CE%2599%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%259B%25CE%2599%25CE%259F%25CE%25A3+%25CE%259C%25CE%2591%25CE%25A1%25CE%259C%25CE%2591%25CE%25A1%25CE%2599+2007+117.jpg)
Πόσες φορές να νιώσει η καρδιά
σαν θάλασσα...
Μονάχα μια φορά η δύναμη σμιλεύει
σαν το θεό την πέτρα.
Κάποτε, η αλήθεια, ήταν Αρετή…
ποιος να θυμάται;
Τώρα, το εύκολο είναι, ύπνος βαθύς,
σαν την επιστροφή στην παιδική ηλικία,
μεσ’ τα σβησμένα φώτα
μιας συνείδησης ανύπαρκτης.
Αλήθεια,
τι έφταιξε
κι έγινε η αλήθεια ψέμα;
3 σχόλια:
ισως γιατι ποτε αληθεια δεν ηταν....
ε;;;;
καλως ηρθες πάλι
@Μαρίνα...
Η αλήθεια φωτίζει τα θέλω μας, γι αυτό πικραίνει όταν παρουσιάζει κρυφές σκέψεις που δεν μας συμφέρουν...
Θα βρίσκομαι εδώ πιο συχνά
την αντεχουμε λες την αληθεια;εμεις οι ιδιοι την δικη μας αληθεια την αντεχουμε;
Δημοσίευση σχολίου